Al ongeveer 15 jaar kruip ik rond deze tijd van het jaar in de huid van mijn alter ego piet Macho. Tijdens de vele bezoeken die ik dan breng aan gezinnen, sportclubs en scholen maak ik bijzondere dingen mee. Grappig, ontroerend en schrijnend. In deze serie tot aan 5 december neem ik je mee naar deze momenten. Vandaag: Sneeuwstorm
Sneeuwstorm
Het is ongeveer tien jaar geleden. Een collega van de school waar ik werkte had mij gestrikt om voor een stichting te komen spelen. Dezelfde stichting als waar ik nu nog jaarlijks voor speel. Vrijdagmiddag, de eerste middag/avond dat ik met ze op pad ging. We stappen in de auto en het begint lichtjes te sneeuwen. Samen met de Sint en PP (Pepernoten Piet) bezoek ik het eerste adres. Een beetje zenuwen aangezien het mijn eerste keer is om op deze manier te spelen. Na een uur kinderen en ouders vermaakt te hebben gaan we naar buiten. De sneeuwbui is er niet zachter op geworden en er komt al een leuk laagje op de weg te liggen. Het volgende adres is een buurtvereniging enkele straten verderop in hetzelfde dorp. Het wordt al een beetje gladder, maar het is nog goed te rijden.
Weer een uur later komen we buiten en ontdekken we dat het veel harder is gaan sneeuwen. We moeten binnen een half uur enkele dorpen verderop zijn bij de voetbalvereniging. Al snel hebben we in de gaten dat we dat niet op tijd gaan redden. Op wegen waar we normaal tachtig kilometer per uur mogen rijden, gaan we niet harder dan dertig. Een belletje door de secretaris dat we later zullen komen wordt gelukkig begrepen. Iets verderop draaien we de snelweg op en belanden meteen in een file. Deze staat muurvast. We moeten besluiten dat we de voetbalclub moeten teleurstellen. Als we het al redden, dan zou het tegen tien uur worden. Veel te laat voor de jonge jeugd. Normaal gesproken zouden we na dat bezoek op de schminklocatie eten. We hadden om die reden niks meegenomen de auto in. Inmiddels loopt de tijd al tegen negenen en hebben we nog niks gegeten. Op de achterbank beginnen we dus wat te knagen aan wat pepernoten. Ook de Sint stopt er een paar onder zijn snor. Uit verveling stappen PP en ik de auto uit en delen wat snoep uit aan kinderen die ook vastzitten in de file. Even wat leed verzachten. Op de radio horen we dat er plekken in Nederland zijn waar de sneeuwval in het verkeer zo ernstig is dat er dekens uitgedeeld worden in de file en dat er warme chocomelk wordt gebracht.
Een flinke tijd later zit er wat beweging in. Onze chauffeur besluit om een zijweggetje te nemen en zo binnendoor terug naar de schminklocatie te gaan. En toen ging het mis. De wielen raken van de weg en de banden komen vast te zitten in een diep pak sneeuw. Er zit niks anders op dan uit te stappen en de auto uit de sneeuw te duwen. Twee zwarte pieten die een auto duwen en duwen en… Het heeft geen nut. De banden spinnen als een gek maar krijgen totaal geen grip. De sneeuw valt nog steeds uit de lucht en ondertussen spat de auto ons ook onder. Gek genoeg heeft de schmink er geen last van. De chauffeur geeft ons de matjes van de auto om onder de achterbanden te leggen. Misschien dat we zo wel grip kunnen krijgen. Met moeite krijgen we ze eronder. De band spint en beiden kunnen we net op tijd wegspringen. Met een noodgang vliegen de matjes de donkere avond is. Gelanceerd. Behoorlijk ver, want we zien ze niet meer terug. We hebben meer duwkracht nodig, dus de Sint stapt uit. De tabberd is te zwaar dus die wordt achterin gegooid, net als de mijter zodat die niet wegwaait. Zie je het voor je, twee zwarte pieten en een halve sint die een auto uit de sneeuw proberen te duwen. Een vrachtwagenchauffeur zag het in ieder geval wel. Hij minderde vaart, draaide zijn raampje open. Even dachten we dat hij kwam helpen, totdat: “Zow hé, jullies hadde beter in Spanje kunnen blijvuh!” Zonder gêne reed hij verder. Misschien dat hij de acht middelvingers nog in zijn achteruitkijkspiegel heeft gezien. Niet veel later stopten er twee auto’s met stevige mannen er in. Twee pieten, een halve Sint en twee man hulp kregen de auto er eindelijk uit. We konden weer op pad nadat we onze redders een flinke hand vol pepernoten hadden gegeven.
Eindelijk weer op pad. Nog steeds langzamer dan de bedoeling, maar goed, we wilden niet weer vast komen te zitten in de berm. Het werd later en later en belandden even later weer in een file, gelukkig was deze wat kleiner. De pepernoten kwam inmiddels onze oren uit, maar ja er moest iets gegeten worden. De klok had al twaalf uur geslagen. Nou ja, het digitale klokje van de auto dan. Het werd tegen twee uur ’s nachts dat we het lokaal bereikten en we de schmink af konden douchen. Na een kop soep werd ik naar huis gebracht om rond drie uur op bed te liggen. De wekken ging al weer snel, want om half acht moest ik alweer de schmink in. Veel schmink deze keer om de wallen weg te werken.