Het was vrijdagochtend, Chantal rook wat vreemds beneden maar had de lamp nog niet aan gedaan. Een paar tellen later was ik beneden en ontdekte dat Nala, onze hond, een beetje schuldig keek in de keuken. Op de vloer lag het vol met urine. Een ongelukje dacht ik nog, maar wat er ver volgens allemaal zou gebeuren was niet iets wat ik verwacht had. Het was een begin van een zenuwslopend weekend dat vooral afspeelde in de dierenkliniek.

Achteraf was ze te rustig

Het verhaal begint eigenlijk op donderdag al en wellicht al veel eerder zonder dat we dat gemerkt hebben. Nala is een ontzettend vrolijke hond van 9,5 jaar en wil veel aandacht. Als je rustig aan tafel op de laptop zit te werken, dan meldt zij zich regelmatig voor een aai of knuffel. Donderdag was ik veel alleen thuis met haar. Tegen het einde van de middag, we hadden al een wandelingetje gedaan, bedacht ik me al dat ze die dag weinig aandacht had gevraagd. Ze lag veel opgekruld op haar kleedje op een manier waarop ze normaal niet ligt. Ben zelfs een keer bij haar gaan kijken om te zien of het wel goed ging.

Schuldige blik?

Terug naar vrijdagochtend. Ze stond in de keuken er een beetje schuldig bij, althans zo leek het. De houding en haar blik waren die van als ze wat stouts had gedaan. Stiekem eten gepikt of een ‘ongelukje’ in huis. Voordat ik de vloer wilde schoonmaken zette ik de achterdeur open. Als ze nog niet uitgeplast was, kon ze dat gaan doen op ons grasveld. Een paar tellen later zag ik dat ze al op het terras geplast had. Doet ze nooit, dus ze zou wel erg nodig gemoeten hebben. Nadat eindelijk de vloer zo schoon mogelijk was, gaf ik een fluitsignaaltje naar buiten. Normaal komt ze dan vrolijk aangehuppeld.

Ze stond erbij als een zombie

Geen Nala die terug kwam na het fluitje, ook na het roepen van haar naam niet. Rustig liep ik naar het grasveld, want misschien had ze wel iets achter de schutting gezien wat ze interessant vond. Ze was immers loops, dus er zouden zomaar wat luchtjes van een mannetje te ruiken zijn. Daar stond ze op het gras, stokstijf. Op elk seintje of het roepen van haar naam reageerde ze niet. Alsof er een standbeeld op het gras stond. Ik tilde haar koppie op en noemde haar naam, maar kreeg totaal geen reactie. Het leek alsof ze er gewoon niet was. Ze liep ook niet mee naar binnen. Binnen riep ik Chantal dat er iets niet klopte met Nala. Daarna liep ik naar buiten waar ze nog steeds in dezelfde standbeeldhouding stond. Ik tilde haar op en zette haar in de keuken op precies dezelfde manier neer.

Geen reactie op de kids

Zodra er iemand in de ochtend beneden komt, wordt die kwispelend begroet. Wie er nu ook beneden kwam, ze gaf geen kik. Geen lik in het gezicht en geen pootjes die omhoog springen voor een aai over de bol. Het klopte allemaal gewoon niet. Zelfs de kids kregen geen reactie. Ze staarde maar voor zich uit en liet zich bewegingsloos aaien.

Een belletje naar de dierenarts

We besloten dan ook om de spoedlijn van de dierenarts te bellen. Om 9:00 uur konden we terecht. Zelf moest ik richting de gieterij om op een rustige manier te werken. Ik draai nog niet op volle toeren aangezien ik nog steeds aan het herstellen ben. Chantal regelde dat Liam naar school werden gebracht door een andere moeder en dat Kyran daar bleef spelen. Voordat de jongens weg gingen, lieten we ze Nala nog even knuffelen en een kus geven. Stilzwijgend keken Chantal en ik elkaar aan. Het zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn dat de jongens Nala zouden zien. We zagen die angst in elkaars ogen.

Door naar de kliniek

In de gieterij kreeg ik een belletje van Chantal dat Nala een zware antibiotica kreeg en aan het infuus lag. Het beestje was in shock en had een temperatuur van 40,1 graden. Een verhoogde hartslag en een lage pols werden er ook geconstateerd. Toch had de arts niet helemaal door wat er aan de hand was. We kregen de keus om haar mee naar huis te nemen, of dat ze richting een dierenkliniek ging voor verder onderzoek. We besloten voor dat laatste. Een tijd later kreeg ik een belletje dat vanuit een echo bleek dat Nala’s baarmoeder ontstoken was. In de loop van de ochtend was deze gegroeid van het formaat van de dikte van een pen tot een centimeter of drie. In korte tijd dus explosief gegroeid.

Spoedoperatie ja of nee?

En dan komt er een moment dat je moet gaan beslissen. Ga je alles doen om haar te helpen met de onzekerheid hoe ze er uit gaat komen of besluit je tot drastische maatregelen en neem je afscheid. Met een leeftijd van negeneneenhalf heeft ze technisch gezien nog een aantal jaar te gaan. Een lieve huishond die echt bij ons gezin past, er onderdeel van is. De operatie is risicovol, aan de narcose en eventuele complicaties zou ze kunnen overlijden. Het zou kunnen dat ze tijdens de operatie nog andere dingen tegenkomen en dat de infectie verder zit dan enkel de baarmoeder. Even zakelijk gezien, willen we al die kosten wel maken terwijl we het al niet heel erg breed hebben. Het wordt op zo’n moment ook een beslissing van gevoel of kosten. Een harde beslissing die je neemt voor een ‘gezinslid’. Zodra het zou kunnen, want ze was nog niet stabiel genoeg, besloten we om die operatie te laten doen. Hoe we het financieel zouden regelen, dat zouden we later wel zien. Daarvoor zouden we deels gaan kijken hoe het zat bij de huisdierverzekering die we hebben.

Goed verlopen operatie

We zouden een belletje krijgen als ze stabiel genoeg zou zijn voor de ingreep. Het telefoontje dat Chantal echter kreeg was dat de operatie goed gegaan was. Vanwege de urgentie van de ingreep werd er direct gehandeld toen dit mogelijk was. Tijdens het verwijderen van de baarmoeder en afbinden van de eierstokken werd ontdekt dat er vloeistof met bacteriën gelekt was in de buik. Om de reden zijn er twee drains aangelegd. Buisjes die aan de buitenkant van de buik zichtbaar waren en waar vloeistof uitlekte. Die middag nog teruggaan naar de kliniek werd niet aangeraden. Nala had rust nodig en ons zien zou teveel opwinding kunnen veroorzaken.

De volgende dag op bezoek

De dag na de operatie gingen we naar de kliniek. Er was misschien de mogelijkheid dat ze mee mocht naar huis. Door Coronamaatregelen mocht er slechts één persoon naar binnen. Er was geen twijfel over mogelijk dat Chantal dit zou doen. Op papier is zij de eigenaar van onze hond en daarnaast is ze ook de hoofdverzorger. Als oplossing was er dat Chantal met haar naar buiten kwam. Langzaam sjokkend kwam ze aan de lijn de parkeerplaats op. De canule van het infuus zat nog in haar voorpootje en de drains waren te zien. Haar oortjes plat op het hoofd en haar staart kwispelde heel zachtjes tussen haar achterpoten. Blij om ons te zien, maar nog lang niet in orde. Na een minuut of vijf nog even een plasje op het gras en daarna weer naar binnen.

De reactie van de kinderen

Kyran vond alles nog een beetje eng en Liam was vooral met andere zaken bezig zoals zijn schoen zetten, wat die avond zou mogen. Een afleidingstactiek om even te ontsnappen een de realiteit. Het zien van Nala was voor hem moeilijk. Op het moment dat ze weer naar binnen werd gebracht, ging Kyran met mijn schoonmoeder even kijken bij de paarden in de wei. Liam stond bij de deur beteuterd te kijken naar Chantal en Nala die in de wachtkamer zaten. Op een afstandje keek ik er naar. Hij wuifde naar ze dat ze terug moesten komen. Nog even wilde hij een momentje in rust met zijn vriendinnetje. De brok in mijn keel groeide. Tot die tijd kon ik alles, met genoeg interne zorgen, behoorlijk in bedwang houden om iedereen tot steun te zijn. Dit was het moment dat mijn hart even brak. Ik wist op dat moment precies hoe Liam zich voelde en ging daardoor tegen de regels in. Een paar tellen laten liet ik hem zijn handen desinfecteren en naar binnen lopen om samen met Chantal Nala terug te laten brengen naar haar verblijf.

Rustig naar huis

De telefoontjes die we zouden krijgen met updates duurden maar. We bleven tot laat in de avond wachten totdat we besloten dan maar zelf te bellen. Nala werd alerter, maar at nog niet. Ze sterkte al wat aan en was regelmatig wakker. De volgende ochtend, zondag, ging het weer een stukje beter en we kregen het sein dat ze die middag opgehaald mocht worden. Snel regelden we oppas voor de jongens zodat we rustig in de auto konden zitten met haar en dat ze op haar gemak het huis in kon komen zonder drukte om haar heen. Zachtjes kwispelend ging ze mee. De drains waren verwijderd en op de plekken waren nog openingen te zien waar nog wat vocht uit kon komen. De hechtingen waren onderhuids zodat ze die niet zou kunnen open likken. Eigenlijk knap dat ze dat zo kunnen. Hoe kun je aan de binnenkant die knoop leggen? Dat noem ik gewoon skills hebben. Ze hoefde daardoor niet de stress van zo’n lampekap te ervaren.

Zonder opwinding

Ze is weer thuis en mag totaal geen opwinding hebben. Geen lange wandelingen, geen sprongen of rennen. Tien dagen lang rust. Even geen drukte over de vloer van spelende vriendjes en vriendinnetjes. Langzaam zien we dat er wat meer leven in komt. De eerste avond thuis wilde ze niet eten zoals normaal. Ik besloot om kleine stukjes van het vlees af te peuteren en die op mijn vinger aan te bieden. Op die manier nam ze toch telkens hapjes aan. Een minuut of twintig heb ik haar zo gevoerd zodat ze toch wat energie binnen zou krijgen. Inmiddels eet ze weer gewoon en is ze tussendoor op zoek naar hapjes en gevallen restjes. De voedseljager en stofzuiger zoals we haar kennen.

Twee avonden heeft Chantal beneden op de bank geslapen om Nala in de gaten te houden. De trap op mag Nala nog niet en haar mee naar boven tillen vonden we geen goed idee. Daarnaast is het niet zo fijn als er vocht uit de draingaten in ons bed belanden.

Naar buiten wilde ze de eerste dagen niet en dus moesten we haar aan de riem mee de tuin in nemen. Iets later ook naar het grasveldje iets verderop in de straat. Nu wil ze weer gewoon mee een stukje lopen, maar zelf vragen om de achtertuin in te gaan doet ze niet. Tenminste, ze staan bij de deur maar gaat niet naar buiten als die open gaat. Wel als ik met haar meeloop en als ze dan klaar is, gaat ze meteen weer naar binnen.

Een flinke klap langzaam te boven

De gebeurtenissen van afgelopen vrijdag en het hele weekend hebben op dit moment dus wel wat sporen bij haar nagelaten. Hoe dat in de toekomst zal zijn weten we nog niet en gaan we ontdekken. We zien de levendigheid terugkomen. Naar buiten kijken als er iemand langskomt en blaffen als er een hond in de straat loopt. Ze is nog niet helemaal zichzelf en houdt zich rustig. Iets vaker slapend. De begroetingen als we thuiskomen zijn er weer. Ze komt naar de deur en drukt haar snuit meteen tegen ons aan “aai me”. De sprongen zijn er nog niet. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat het wel fijn zou zijn als ze die nu eindelijk afgeleerd heeft, maar aan de andere kant zal ik dat enthousiasme wel missen als het niet terugkomt.

Ze is nog niet helemaal de oude, maar we zien haar karakter stukje voor stukje weer terugkomen. Ons meisje heeft het gered en laat zich weer heerlijk vertroetelen. We mogen nog een (hopelijk) lange tijd van haar aanwezigheid genieten.

---