In de Efteling kocht ik vorig jaar een leren armbandje met ter plekke de naam van Liam erin gegraveerd. Wat was ik er blij mee. Op dat moment wist ik al een flinke tijd dat ons tweede zoontje Kyran zou gaan heten, maar een tweede armbandje maken kon nog niet. De naam zou dan meteen verklapt zijn bij het gezelschap. 
Vlak na de geboorte ging ik samen met Liam en mijn vader naar het park op zoek naar het graveerapparaat, die stond niet meer waar het eerst stond. Geen armband dus. Tijdens het bezoek er na, Kyran was al weer een paar weken oud, liep ik nog steeds zonder armbandje. We verbleven in Efteling Bosrijk en ontdekten dat de machine nu bij het winkeltje van Fata Morgana stond. Het kostte drie bandjes voordat het lukte, hij graveerde niet zo lekker qua instellingen. Vanaf die dag liep ik dagelijks met twee bandjes rond, met beide kids erop. Allebei hadden ze nu dezelfde positie aan mijn arm.
Het is een paar weekjes later, soms best zware weken door de gezondheid van de kleinste en wat stress in huis omdat we allemaal nog steeds aan de nieuwe situatie en ritmes moeten wennen. Ik begin voor mezelf te beseffen dat ik tegelijk een vader en een papa ben. Voor Liam voel ik me meer een papa, en voor Kyran een vader. Ik besef me dat ik het moeilijker vind om een band met Kyran aan te gaan. Er komen nog geen reacties terug, hij wil telkens naar mama voor de borstvoeding en er wordt veel gehuild. Ondertussen heb ik meer de zorg voor Liam op me genomen en ben ik intensiever met hem bezig. Op het moment dat ik dit besef en me een soort van schuldig begin te voelen, breekt het armbandje van Kyran als ik het af wil doen voor de nacht. Ik vloek ingehouden en zachtjes om niemand wakker te maken, maar van binnen word ik even verscheurd. Het is maar een armbandje dat zo weer opnieuw gemaakt kan worden, maar het gaat me om de symbolische waarde. Allebei gelijk aan mijn arm. Nu waren ze niet enkel in mijn hoofd een soort van ongelijk, maar ook niet meer aan mijn arm.
Kort daarna maak ik een foto van het armbandje en plaats deze op Papa’s wereld. In mijn kennissenkring zitten een aantal personeelsleden van de Efteling en een van hen reageert meteen. Als ze hoort hoe kort ik het bandje maar heb, biedt ze aan om een soort van garantie te doen. Diezelfde week nog stapt ze naar haar leidinggevende en regelt een vervangend armbandje. Op dat moment weet ze mijn achterliggende gedachtes bij de bandjes niet. Er gingen wat weekjes overheen door vakanties enzovoorts voordat het opgestuurd werd, maar ineens lag het van de week in mijn brievenbus.

Nog diezelfde dag ging het bandje om mijn pols, weer allebei gelijk.
Lieve Nadia, hartelijk bedankt voor de moeite die jij genomen hebt om een vervangend armbandje te regelen. Dit soort acties maken het ook waarom ik zo graag in het Brabantse sprookjespark kom. Beste Efteling, koester dit soort personeel, want zij weet precies wat verrasdegast inhoudt.

Related posts:

Kan ik het allemaal wel? Vaderschapsverlof, iets langer? Papa zijn is: meer dan alleen een zaadje planten Eigenlijk was Jesse meer de papa