Er zit zoveel kracht in de mens. Kracht om op momenten dat de wereld voor je ineenstort, je door kunt gaan. Zoveel dat ik mezelf wel eens verbaas hoe iemand door kan gaan. Regelmatig lees ik verhalen van mensen die hun kind verloren zijn en elke dag tonen dat ze door gaan.

Ik moet er niet aan denken om een van mijn kinderen te verliezen. Het zou me kapotmaken. En toch weet ik dat ik door zal moeten. Voor mijn andere kind, voor mijn vrouw en voor mezelf. Hoe moeilijk dat ook zal zijn.

Het zijn niet de leukste dingen om aan te denken, maar soms ontkom ik er niet aan. Dan heb ik net weer een stuk gelezen wat mij naar de strot grijpt. Wat me doet beseffen hoe kostbaar het leven is en hoe snel het ook ineens afgelopen kan zijn.

Zojuist las ik het volgende stuk:

Tijn was een enorme grappenmaker, aldus Gerrit. “En als grappenmaker hebben we hem tijdens de uitvaart ook geërd. Zijn laatste wens op zijn afscheid was dat iedereen zijn ogen moest sluiten. Iedereen deed dat. En toen opeens, riep ik keihard Boe!, uit zijn naam. Dat was de allerlaatste grap van Tijn, voor een volle zaal.”bron: Brabants Dagblad

Dit stuk gaat over Tijn, het jongetje wat bekend werd door zijn nagellakactie voor Het Glazen Huis in 2016. Het mannetje had hersenstamkanker en is inmiddels aan de gevolgen ervan overleden.

Ik moet eerlijk zijn dat ik niet veel had met de actie of alle commotie eromheen. Ik heb de keren dat ik er wel mee bezig was gekeken naar de vader. Een man die in al die moeilijke tijden een grote rots bleek. Een man die trots met zijn zoontje de laatste wensen van het mannetje aan het uitvoeren was. Krachtig vertellen over de ziekte, vertellen over de verwachte toekomst en weten dat het elk moment afgelopen kon zijn. Ergens haalde hij een enorme kracht vandaan om dit allemaal te kunnen. Toch kon ik me ook voorstellen dat hij ’s nachts, als niemand keek en Tijn sliep, helemaal instortte. Even de kracht niet meer had. Alles eruit gooide om de volgende dag weer net zoveel kracht te tonen als de dag ervoor.

Tijdens de uitvaart toonde hij zijn karakter weer. Op zo’n moment nog een grap uit kunnen halen, sterk. Ik zou het niet kunnen. Sowieso ben ik geen held bij begrafenissen. De teksten die ik voor mensen geschreven heb, heb ik nooit zelf kunnen voorlezen. Zo werd de blog die ik destijds schreef voor tante riek door de voorganger voorgelezen. Ergens vond de vader van Tijn de kracht om de grap uit te halen. Toen ik zojuist dat stukje las greep het mij naar de strot en kon ik even geen woorden meer uitbrengen. Het enige wat ik voor deze vader nog kan doen is schrijven hoeveel respect ik voor hem heb.
Bij deze.