Als mijn kinderen maar gezond zijn

20151225_001446.jpg
Een vrolijk mannetje rent door het ziekenhuis bij de kinderafdeling. Zijn mama zit in de rolstoel en kijkt hoe hij speelt. Afgelopen anderhalve week was dit het beeld wat ik vaak voor ogen kreeg tijdens mijn bezoekjes aan het ziekenhuis. Die vrouw in de rolstoel was mijn vrouw, het mannetje was mijn mannetje.

Ze was het zat om telkens maar op haar kamer te zitten en Liam had zijn beweging nodig. Bij de kinderafdeling stonden fietsjes om te crossen, kon hij glijden op de glijbaan en had hij de grootste schik met de avonturenkast van de Clini Clowns. Terwijl hij speelde, keek ik naar de affiches op het prikbord. Elk voor een ander doel gericht op kinderziekten. Elk wijzend op een oneerlijkheid in het leven.
Kijkende naar de affiches, dacht ik terug aan het moment dat ik te horen kreeg dat Liam enkele dagen na zijn geboorte in het ziekenhuis moest blijven. Ze vermoedden een infectie bij het pasgeboren ventje waardoor hij snel gewicht verloor. Ik weet nog hoe ik die dag brak. Enkele dagen hebben we het ziekenhuis in en uit gelopen waarbij we hem telkens moesten achterlaten. Met een antibioticakuur en extra voeding was hij er weer snel bovenop en mocht hij naar huis.
Terug in het heden waar ik mijn hoofd weer afwend van de plakkaten waar aandacht wordt gevraagd voor die vele goede doelen. Aan een tafeltje zit een lachend jongetje. Zijn hoofd is kaal en in zijn arm zit een infuus dat leidt naar een grote verrijdbare kapstok. Naast hem zijn vader en moeder. Ondanks dat ze met het jongetje mee lachen zie ik in hun gezicht hoezeer ze lijden. De anderhalve week die ik zonder Chantal had en waarbij het dagritme (geen ritme) mij sloopte, was niks vergeleken met wat deze ouders tot nu toe hebben meegemaakt en nog gaan meemaken. Aan hetzelfde tafeltje een kindje van dezelfde afdeling waarvan ik niet goed kan zien of ze lacht. Haar mond gaat verscholen achter een mondkapje. Ook haar ouders zitten aan de tafel. Het ziet ernaar uit dat ze daar zo vaker zitten. Ouders en kinderen die elkaar gevonden hebben in elkaars emoties en elkaar op een bijzondere manier steunen.
Ik kijk niet lang om ze geen ongemakkelijk gevoel te geven. Een knikje met mijn hoofd zorgt ervoor dat ik ze groet. Even voel ik mij ongemakkelijk omdat ik direct doorga met een spelletje met mijn gezonde kind. Hij wel, zij niet. Hij mag vrolijk doorgaan terwijl bij hen het leven onzeker is. Dan ineens stellen die bulten die hij had op zijn voorhoofdje van het vallen niks mee voor. Is zijn verbrandde handje een hobbeltje in de weg geweest.
Het nieuwe jaar komt eraan. Een nieuw gezinslid komt er aan. Laat hem alsjeblieft ook gezond zijn. Meer heb ik niet te wensen.

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *