Je doet als ouder enorm je best om je kind(eren) op te voeden. Je verschoont de eerste luiers, helpt bij leren fietsen en probeert ze tussendoor ook nog wat normen en waarden mee te geven. Uiteindelijk doe je alles om ze te leren op eigen benen te staan. Dan is er ineens die dag dat ze het huis uit gaan, op zichzelf gaan wonen. Huub maakte dit twee keer mee, allebei de zonen wonen al een tijdje in een ander huis. Hij vertelt hoe dit ging.
Timing
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Onze oudste zoon Rob kondigde vanuit het niets aan dat hij ging samenwonen, intrekken bij zijn schoonouders. Zelf had ik er geen moeite mee, want kinderen gaan nou eenmaal (meestal) als ze volwassen zijn de deur uit om op zichzelf te gaan wonen. Ze kunnen niet eeuwig bij pa en ma blijven wonen. De aankondiging van Rob om op zichzelf te gaan wonen kwam bij mijn vrouw Toos als een bom binnen. Dit had te maken met de timing. Kort ervoor was haar moeder overleden. Ik zie haar daar nog staan, roepend: ‘Wat op jezelf wonen, nu ik net mijn moeder heb begraven. Nu is mijn moeder weg en nu ga jij óók nog weg?’ Die reactie van Toos kon ik me best goed voorstellen. Nu zoveel verdriet en dan krijg je die aankondiging er nog eens bovenop. Toos moest ineens alles verwerken en dát kon ze juist nu niet aan. Maar ja, het uit huis gaan ging toch gebeuren. Hij had zijn eigen vrijheid nodig en wilde deze gaan doorbrengen bij zijn toenmalige vriendin.
Samen aan de voorbereiding
Hoe anders ging dat bij Maarten. Ook hij had al een tijdje een vriendin en we merkten dat dit steeds serieuzer werd. Dat ze samen zouden willen wonen. We waren daarom al een tijdje voorbereid op het moment dat de knoop werd doorgehakt. We waren erbij dat er ingeschreven werd bij de Entree en keken regelmatig mee als er gereageerd werd op huisjes.
Samen met Maarten en Chantal gingen we op pad om te kijken naar een huis dat voor hen geschikt zou zijn. Een aantal plekken zijn we langs gereden. Het ene huis na de ander zag er niet uit. Ik mag wel zeggen uitgewoond. En dan kom je in Millingen a/d Rijn terecht. Een leuk klein huisje met een kánjer van een tuin. Ze kregen het huis toch nog onverwacht terwijl ze niet bovenaan stonden.
Klussen en dan…
Na verloop van tijd wordt er ingepakt. Maar eerst moet er gewerkt worden. Het huisje moet opgeknapt. Eerst is de woningvereniging aan de beurt om de gebreken te herstellen. Iedereen is druk aan de slag gegaan, familie en vrienden helpen naar hartenlust mee. Het duurde enige tijd voordat zij daar in kunnen wonen. En als álles naar wens is… dán komt er een tijd dat je tweede kind uit huis gaat…
Stilte
Ja en wat doet dat met je met een leegte in je huis. ’s Morgens geen kind aan tafel waarvoor je brood smeert. Het is stil en het is vreemd. Nu zitten Toos en ik sámen aan tafel. Twee mensen…herinneringen ophalen. Geen geklets van Maarten aan tafel. Geen praat over zijn werk. Het is té rustig en wat is dát wennen. Geen deur die ineens opengaat en goede avond roept of welterusten zegt. Toos heeft het er nog steeds moeilijk mee, maar na jaren slijt dat allemaal.
Nieuw leven
En dán…dan komt er weer leven in huis. Rob en Lonneke vallen regelmatig
binnen voor een kopje koffie of zómaar eventjes goede dag zeggen. Maarten en Chantal die ons kwamen vertellen dat ze hun eerste kindje kregen. Liam en daarna Kyran. Er is weer LEVEN in ons huis. Spelende kinderen, veel lachen, soms huilen. Ja dan merk ik tóch dat ik dat allemaal tóch heb gemist toen de kinderen op zichzelf gingen wonen. Maar nu genieten we weer intens van alles om ons heen. Op de belangrijke momenten in het jaar zijn ze er allemaal weer, iedereen weer even thuis.