“Schat, let jij even op, ik moet een tel naar beneden.” Liam speelt op zijn kamertje en in onze slaapkamer staat de strijkbout aan. Zelf hang ik de wasbare luiers op in het kleine kamertjes en houd ik mijn oren gespitst. Ik hoor een kleine klap en een beetje gemekker. Als hij niet reageert op mijn stem loop ik naar zijn kamertje en zie dat hij daar niet meer is. “K*t, de strijkbout!” In twee snelle passen sta ik op onze eigen slaapkamer en zie het apparaat anders liggen dan net. Mijn hersenen zeggen nog maar één ding: handelen!

Als hij mij ziet verandert zijn gejammer in een huilbui. Hij stapt met zijn handje naar voren op me af en ik zie het eerste rood verschijnen. “K*t, k*t, k*t!” is het enige wat ik uitkraam, ondanks dat ik regelmatig op mijn taal probeer te letten. Mijn gevloek triggert vrouwlief beneden die direct naar boven vliegt. Het pijnlijk handje hangt nog voor ze boven is onder de lauwe kraan te koelen. Terwijl zij mij overneemt bij de kraan schiet ik in mijn kleren en heb de telefoon op handsfree staan terwijl de automatische stem van de dokterspost zegt dat er nog 6 wachtenden voor mij zijn. Potdorie, daar heb ik helemaal geen boodschap aan, laat die zes maar even op mij wachten. Het gaat om een kind van twee met blaren op de handen van de verbranding. Egoïsme viert even de bovenhand. Al snel klinkt een vriendelijke stem die me het hemd van het lijf vraagt over de aard van de verwonding en de oorzaak. Het is nog voor elf uur ’s ochtends en ze plant een afspraak in om twaalf uur. Daar wil ik niet op wachten en we zetten hem in de auto. Vanuit Millingen is het nog een rotstuk rijden richting ziekenhuis en je zult maar net zien…
Een helse autorit
Een hysterisch mannetje in de kinderstoel die getroost wordt door mama zorgt ervoor dat ik iets te hard rijdt richting ziekenhuis. Tenminste, dat doe ik waar dat kan. Zoals altijd als je haast hebt gebeurt er onderweg van alles. Al snel rijden we een stuk achter een camper die besloten heeft om op een 80km-weg maar liefst de enorme snelheid van zestig aan te nemen. Een stadsbus geeft aan te vertrekken en heeft dus voorrang, wielrenners rijden als een debiel op een heuveltje waar je niet langs kan en elk verkeerslicht staat op rood als we aan komen rijden. Nijntje schalt uit de speakers en verhult mijn gevloek en gescheld onderweg. Liam lijkt er door afgeleid te raken, gelukkig.
Meer dan op tijd
De gekoelde doek heeft zijn koude tijd wel gehad als we bij de dokterspost aankomen rond 11:20 uur. Opnieuw onder de kraan houden zorgt ervoor dat zijn handje wat verder afkoelt. De blaren worden steeds duidelijker zichtbaar. We mogen plaatsnemen in de wachtkamer en hopen dat we eerder aan de beurt raken. Nee hoor, afspraak is afspraak en dus wachten we tot de afgesproken tijd. In een zaaltje vol met wachtenden lezen we hem voor uit de boekjes uit de speelbak. Het lijkt af en toe te helpen. Soms wandelt Chantal wat met hem rond en kijkt naar de koeien op de schilderijen. We proberen de tijd een beetje door te komen met ons mannetje.

Even bekijken en dan mag de verpleegster
Een arts kijkt nog geen twee tellen naar zijn hand, concludeert een tweedegraads verbranding die ‘nietcirculair’ is. Nietwat? Hij legt uit dat als de blaren aan elkaar aangesloten waren geweest je het circulair noemt en dat hij zijn handje dan niet had kunnen sluiten. Nog een beetje geluk bij een ongeluk. Met de telefoon op zijn bureau belt hij een verpleegster en geeft wat instructies door. Al is hij vriendelijk, met zijn hoofd is hij al bijna bij de volgende patiënt.
In het kamertje ernaast wachten we even. Chantal maakt de doek nog een keer nat en ondertussen fleurt het mannetje weer even op. Hij neemt alle indrukken om zich heen in zich op en lijkt zelfs een grapje te kunnen maken. Een minuutje later stapt de verpleegster binnen en bekijkt zijn handje. Haar gezicht zegt ons al dat het goed komt. Even belt ze nog met de dokter voor de instructies aangezien ze die niet meer helemaal goed onthouden had.
Vet gaas en een gaasverband wordt de behandeling, verder niets. We hadden alles goed gekoeld waardoor een groot deel van de hitte er al uitgetrokken was. De gaasjes zijn voor zijn kleine handje veel te groot. Met veel gepuzzel en geduld lukt het om er een mooi pakketje van te maken. Liam kijkt er verwonderd naar en houdt zich stil. Zijn handje laat hij aan mama en de verpleegster over. Alsof hij weet dat het goed komt. Ik merk dat de spieren in mijn rug zich wat meer gaan ontspannen en na een spastische schok merk ik dat ook ik wat rustiger wordt. Het pakketje wordt afgemaakt met een Garfield-pleister. Morgen moet het verband eigenlijk vervangen worden. Ze stelt voor dat we gewoon daar langs komen en zet meteen de afspraak in de agenda. Zo vroeg mogelijk, want morgen is zijn kinderfeestje en komt alle verjaardagsvisite. In de auto valt hij al snel in slaap, doodmoe van alle commotie.
Saai verbandje
Bij het verbandje om zijn hand ging niet om hoe leuk het er uit ziet, maar simpelweg om de vette gaasjes op de plek te houden. De pleisters van Garfield en Nijntje werden er telkens snel afgepulkt en op andere plekken geplakt totdat ze kwijt raakten. Uit het pennenbakje pakte ik een zwarte stift en binnen een minuut stond Nijntje definitief op zijn verbandje. Terwijl ik teken zie ik een jongetje intensief de bewegingen van de zwarte lijnen volgen. Als hij weet wat ik teken ontstaat een megaglimlach en zegt hij: “Nijntje!” Als het konijntje er helemaal opstaat krijg ik een lieve knuffel.
Rustig
Als ik terugblik hield ik me op veel momenten aardig rustig, op het wachten bij de telefoon en het verkeer na dan. Doordat de kleine bij zijn mama was, wist ik dat hij op de beste plek was waar hij kon zijn. Veilig in de armen van de vrouw die het meeste van hem houdt. In het ziekenhuis kreeg hij de zorg die hij nodig had en de tevreden manier waarop hij het toeliet vertelden me dat het in orde was. De blaren zagen er zodanig uit dat ik wist dat het weer goed zou komen. Ja, ze zijn pijnlijk, maar ook geneesbaar. Zelf heb ik ze ooit ook gehad en die waren een stuk meer op spanning. Na een paar weekjes was er totaal niks meer van te zien. Ondanks dat het nu even klote is, komt het allemaal weer goed. Er was niks anders dat ik kon doen dan rustig blijven en dat deed ik dan ook. Niet alleen voor hem, maar ook voor zijn mama die het soms even te kwaad had.
Hij gaat gewoon weer door
Dat verband zit een beetje in de weg bij het spelen, klimmen gaat wat lastiger. Nat worden mag niet, dus de nieuwe watertafel is leeg gemaakt tot zijn ongenoegen. Met twee handjes pakt hij zijn beker om te drinken, maakt hij het gaas vies tijdens het eten van kersen en gooit hij ballen naar Nala. Soms geeft hij aan wat pijn te hebben, maar na een kusje op zijn hand is het voorbij. Vanaf de keuken loopt hij helemaal naar achterin de tuin waar ik het gras maai om me een chipje te geven: “asblief papa” en met een trotse blik in zijn ogen wandelt hij weer terug.
Voorbereid zijn zegt niets?
Op het werk worden we er telkens op gewezen om dit soort situaties te voorkomen en hebben we strikte protocollen voor het gebruik van apparaten in de buurt van kinderen. Daar ben je er dan ook constant op gefocust. Thuis ging het dus even wat anders. Voor de grap zei ik al dat we maar belletjes om zijn enkels moeten binden zodat we hem kunnen horen lopen. Met allebei een ehbo-certificaat op zak (zie eerdere blog) wisten we wat we moesten doen. Er is echter een verschil, dit is ons kind. ONS kind en niet die van een ander waarbij we onze emoties iets makkelijker kunnen uitschakelen. Hoe goed we het in sommige ehbo-situaties ook weten, nu wisten we het niet altijd even zeker meer. Achteraf kan ik zeggen dat we goed gehandeld hebben, volgens de richtlijnen. Eigenlijk kan ik gewoon zeggen dat ik blij ben dat we beiden wat cursuservaring hebben.

Related posts:

Kwakkie in het bakkie 20 weken ech-ohoh?! De papa's van de Papaklas op de Negenmaandenbeurs “Dank je wel voor de goede zorgen”