“Zien we je dan nooit meer terug?” Een vraag waar ik geen antwoord op kan geven aan de kinderen van mijn groep. Deze week is een week van afscheid nemen van heel veel kinderen. Van kinderen en ouders. Gezinnen waarvan nu het derde kind op mijn groep zit en die ik van 4-jarige heb zien binnenkomen.

Iets meer dan zeven jaar was KION bso Bink mijn vaste werkplek en bevond ik me ’s ochtends op vso SamSam. Door wijzigingen in het bedrijf heb ik besloten om een lastig besluit te nemen en dat is wisselen van werkplek. Volgende week maandag ben ik al op mijn nieuwe groep. Een groep met voor mij nieuwe collega’s, kinderen en ouders. Een plek waar ik (nog) niet het vaste gezicht ben.

Onverwachte reacties

Dat ik reacties als ‘jammer’ en ‘dat meen je niet’ zou krijgen, dat had ik wel verwacht. Zeker van sommige kinderen en ouders waar ik net even wat meer band mee opgebouwd heb. Er zijn altijd kinderen die je net even wat intensiever begeleid omdat ze een probleem hebben, omdat ze het nodig hebben of omdat ze het gewoon heel erg fijn vinden om even met je te kletsen. Toch waren er ook reacties die ik niet verwachtte, Zo kwam er een vader naar mij toe om te vertellen dat zijn zoontje het er thuis al de hele week over had. Een jongetje waar ik eigenlijk weinig mee omga omdat hij zijn eigen weg wel gaat (positief). Als hij een keer wat nodig heeft gaat hij naar de leiding die er het dichtst in de buurt is. Niet specifiek naar een leiding in het bijzonder. Blijkbaar heb ik daar toch een snaar geraakt. En niet alleen bij hem was in deze laatste paar weken te merken.

Ze leerden mij papa te zijn

Een gekke titel voor dit stukje? Ik vind van niet. Lang voordat ik zelf papa werd, stond ik al met de kids op de groep. Ze leerden me steeds meer in hen te verplaatsen. Ze namen mij mee in hun denkwereld en in hun thuissituaties. Ik zag en beleefde hoe ze moeite hadden met de scheiding van hun ouders, hoe ze worstelden met adhd, hoe ze opstandig werden van dagelijks insuline spuiten en van voedsel mijden waar ze allergisch voor zijn.Ik beleefde hun vrolijke momenten tot de meest verdrietige. Ik zag hun vriendschappen en ik zag hun ruzie’s. Ik zag hoe ouders op ze reageerden en hoe zij reageerden op hun ouders. Ik zag honderden verschillende manieren van opvoeden. Manieren die ik helemaal top vind, maar ook manieren die ik absoluut verafschuw. Al die jaren heb ik al die ouders afgekeken om zo mijn eigen stijl ervan te maken. Wat wilde ik wel en wat wilde ik absoluut niet bij mijn eigen kind? Ik spiegelde me aan hen en ik betrap me dat ik dat nu nog steeds doe. Al die stukjes samen hebben mij gevormd in deze zeven jaar. Van een jonge kerel die lukraak een groep met kinderen binnenstap, een beetje verlegen zelfs, tot een papa met ervaring. Zelfverzekerder, verstandiger, volwassener, maar toch… toch altijd nog die leipo die zich erop betrapt het nog steeds niet allemaal te weten. Die telkens nog verrast wordt door situaties en om raad vraagt bij collega’s. Ik ben dan ook nog steeds van mening: Opvoeden doe je samen! Hopelijk ben ik in al die jaren ook een beetje ‘papa’ voor deze kids geweest.

Lieve collega’s, lieve ouders, maar vooral lieve kinderen… bedankt en tot ziens!

* De afbeelding bij deze tekst is een fragment van een mozaïektafel die ik samen met de kinderen maakte. We hebben er een jaar aan gewerkten naast een tafel is het meteen een ganzenbordspel compleet met pionnen en regelboekje.