Ik moest wat doorgeven aan mijn collega op het schoolplein en liep naar buiten. Daar stond ik even stil, letterlijk en figuurlijk. De kinderen waren heerlijk aan het spelen en ik besefte dat dit de laatste keer was dat ik dit hier mee zou maken. Straks zou mijn sleutel overgedragen worden aan mijn opvolger. Nog één keer nam ik alles in me op zodat ik het beeld niet zou vergeten.
Het hele gezin
Aan het einde van de dag een hand van een ouder die me bedankte voor de goede zorgen voor haar dochtertje en al die andere jaren. In een flits schoten haar oudere broer en zus in mijn gedachten voorbij. Die had ik ook nog op mijn groep gehad. Herinneringen over moeilijke gesprekken met de ouder kwamen boven. Met dit gezin had ik genoeg momenten beleefd. Broer is al van school af, zus bijna. Ik heb ze groot zien worden.
Zo waren het er meer kinderen vandaag waarvan ik ook voor broers en zussen had gezorgd de afgelopen viereneenhalf jaar. Bij sommige gezinnen had ik een deel van de opvoeding voor mijn rekening gehad. Als kleine hummeltjes had ik ze zien binnenkomen en later zien vertrekken naar de middelbare school. Een vreemde gewaarwording dat ik veel meer momenten met ze beleefd heb dan ik mezelf bedacht had. Het grappige is dat ik sommige kinderen later teruggezien heb en heel goed moest kijken en nadenken wie er voor me neus stond. Het is zo vreemd om te zien hoe snel ze van uiterlijk veranderen. De fotomagneten van vorig jaar kloppen nu al bijna niet meer voor sommige kids.
Nog één keer ruilen
De momenten dat een jongetje hard viel en een gat in zijn hoofd had en wat EHBO wonderen deed. Dat de moeder de volgende dag met een doosje chocolade naar me toe kwam en de complimenten van de dokter voor het plakwerk met een zwaluwstaartje. De momenten dat hetzelfde jochie naar me toe kwam om enthousiast te vertellen welke Pokémons hij gevangen had en extra blij was als ik die nog niet had. Bij het afscheid nemen wilde hij nog graag één keer ruilen en gingen we beiden naar huis met een nieuwe aanwinst in de Pokédex.
Dat ze je onverwacht gaan missen
Dat een ouder naar je toe komt en vertelt dat hun kind de avond ervoor bij het eten had gezegd dat hij het zo jammer vind dat ik weg ga. Dat het dan ook een kind is waarbij je die uitspraak helemaal niet verwacht. Op één of andere manier blijk je dan toch iets teweeg te hebben gebracht. Best mooi om dat besef te krijgen, want eigenlijk doe ik gewoon mijn werk. Alleen is pedagogisch medewerker helemaal geen gewoon werk. Je bent diegene die probeert een veilige haven te bieden als kinderen nog niet naar huis kunnen omdat de ouders op het werk zijn. Soms mag je zelfs een soort van tijdelijke substituut zijn voor een kind dat thuis een bepaalde rol mist. Waar je met sommige kinderen een diepere band ontwikkelt, merk je het aan anderen niet dat ze je toch heel erg belangrijk vinden. Tot het moment van afscheid en het naar je uitgesproken wordt.
Sleutel in het slot
Rond 18:05 draaide ik voor de laatste keer de sleutel om. De school en de bso afgesloten. Mijn opvolger was erbij en kreeg daarna mijn sleutel. Een echt einde voor bso Drakesteyn.