Achterop mijn moeders fiets

img_20170330_203344_169.jpgTrots zit Liam achterop. Zijn voetjes op twee uitgeklapte steuntjes. Zijn handen grijpen me vast bij mijn jas. Ik voel zijn neus in mijn rug. “Harder papa, harder!” Mijn voeten trappen op de pedalen van de fiets waarop ik vroeger naar school ben gebracht.
Ze was een jaar of 14 en had al haar geld bij elkaar gelegd. Na een lange tijd sparen had ze genoeg om een nieuwe fiets te kopen om mee naar school te rijden. Jarenlang heeft ze er mee naar school gefietst en waar dan ook naartoe.
Vanaf 1977 werd de fiets wat specialer. Het werd een fiets om haar eerste zoon mee rond te rijden. Eerst een stoeltje voorop, later achterop. In 1982 werd ik geboren en werd de derde persoon die op de fiets mee mocht. Ja, dat veertienjarige meisje was mijn moeder. Jarenlang zat ik bij haar voor- en achterop de fiets. Ooit stonden mijn voeten op de steuntjes waarop Liam nu zijn voeten plaatst.
Mijn moeder fietst al jaren niet meer, dat lukt helaas niet. Bij mijn verhuizing naar Millingen kreeg ik de fiets mee zodat ik in het dorp met niet met de auto hoefde. Deze fiets heb ik altijd heerlijk gevonden. Als jongen zijnde was ik niet echt dol op mannenfietsen. Die stang waar ik mijn been nooit fatsoenlijk overheen kreeg en waarop mijn edele delen blauw werden als ik naar voren schoot tijdens het remmen. Ja, noem mij een watje, maar daar heb ik in ieder geval nooit meer last van.
Oh ja, nog zoiets. Ik kan nu ook gewoon opstappen zonder mijn been over de stang te zwaaien en daarbij Liam achterop in zijn gezicht te schoppen. Vraag me toch echt af hoe vaders dit altijd doen.
Het voelt best speciaal om op mijn moeders oude fiets te zitten met mijn eigen kind achterop. Een klein beetje stiekem, want eigenlijk zou hij nog vast moeten zitten in een stoeltje. Dat moeten we nog een keer oplossen.

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *