Al iets meer dan drie jaar verschijnen mijn verhalen op Papa’s wereld, mag ik af en toe wat reviewen of word ik gevraagd om mee te doen aan een tag. Hoewel ik misschien niet zo megaveel bezoekers zie in mijn statistieken, merk ik dat ik de laatste tijd steeds meer voldoening haal uit mijn blogwerk. Vandaag wil ik vertellen hoe dat komt.
Een wereld vol mama’s
Ooit begin ik te schrijven voor het personeelsblad van de kinderopvang. Chantal was zwanger en ik wilde schrijvend ontdekken of ik mijn werk anders ging zien nu ik voor het eerst vader werd. Het blad werd wegbezuinigd en mijn uitlaatklep was weg. Een jaar later startte ik mijn blog om dat verhaal verder te schrijven. Even terzijde, dat verhaal is nog steeds niet compleet. Op het internet ontdekte ik allerlei blogs geschreven door mama’s, maar ik kon er geen vinden geschreven door vaders. Ik wilde mezelf ergens in gaan herkennen, maar kon dat niet. Mijn missie werd het dan ook om de andere kant van het gezin te laten zien, de kant van het vaderschap. Waarom vaders niet in een zwangerschapspakket voorkwamen, wat vaders meemaken tijdens een zwangerschap (en dan niet door een vrouw geschreven) en om vaders aan te sporen papa’s te worden. Tussen al die mamabloggers voelde ik mij een beetje een rare vogel. Een man die over zijn eigen kinderen schreef en eigenlijk een beetje als een doetje over zijn eigen functie in het gezin vertelde. Niet echt een ‘man’ zeg maar.
Blogvriendschappen
Tijdens het schrijven en proberen promotie te maken leerde ik steeds meer andere blogs kennen en daarbij de bijhorende blogsters. Bloggers die zelf ook net begonnen waren en ‘ouwe rotten’ in het vak. Bij hen keek ik hoe zij te werk gingen, wat ze schreven, hoe ze blogs deelden op social media enzovoorts. Dat doe ik nu nog steeds, want de wijsheid heb ik niet in pacht. Sterker nog, ondanks dat ik al drie jaar schrijf, heb ik nu pas het gevoel dat ik echt een beetje aan het beginnen ben. Als snel raakte ik bevriend met Cassandra en Linda. Twee hardwerkende dames die zo lief zijn om mij een stuk op sleeptouw te nemen. Vertellen welke pr-bureaus ergens bij horen of me vragen voor input in hun artikelen. Voor Linda schreef ik enkele gastblogs, testte ik producten uit en ging ik op pad naar het theater en een camping. Het balletje is gaan rollen en steeds vaker wordt ik door bloggers gevraagd mee te doen aan een tag of vragen ze of ik een gastblog wil schrijven. Hoe vereerd ik dan ook ben, ik blijf kijken wat bij me past. Het is leuk om te zien dat mijn toevoeging aan de Facebookgroep ‘Mama & blogger’ positief wordt ervaren en er op die manier steeds meer samenwerkingen komen.
De uitnodiging
Het is 11 januari 2018, een privéberichtje op mijn telefoon. Ergens had ik gevraagd of het mogelijk is om perskaarten te krijgen voor de Negenmaandenbeurs. Het leek mij leuk, nu wij geen kleintjes verwachten, om er toch heen te gaan als pers. Linda vroeg me of ik inderdaad er heen wilde en of ik wilde aansluiten bij de bloggerstour. Van foto’s het jaar ervoor wist ik dat die heel gezellig was geweest en baalde ik dat ik toen niet mee geweest was. Achteraf gezien was het moment ook nog te vroeg geweest, de juiste mindset was er nog niet. Volmondig antwoordde ik met ‘ja’. Met de knoppen van mijn telefoon dan. Nog geen vijf minuten later hoorde ik een ander geluidje op mijn telefoon. Whatsapp gaf de melding dat ik aan een groep was toegevoegd. Een blik in de groep vertelde me dat het een app vol bloggers was die samen naar de Negenmaandenbeurs gingen. Nog voor ik iets kon zeggen stroomden de welkomstberichten binnen van allemaal bloggers die mij al bij naam kenden en waar ik blog. Verbaasd was ik daarover, want ik wist helemaal niet dat er zoveel mensen op de hoogte waren van mijn blog. Ineens zat ik in een app met mensen waarvan ik regelmatig verhalen had gelezen. Vanaf dat moment voelde ik me echt geaccepteerd in de wereld van het mama/papabloggen. Drie jaar werk viel op zijn plaats.
Het voelde heel gewoon, alsof het hoorde
Gisteren was het zover, de Negenmaandenbeurs. Op de heenweg zou ik een stuk meerijden met Joyce, enkel gooide de NS roet in het eten en moest ik met een omweg richting de RAI. Gelukkig op tijd kwam ik de persruimte binnen waar we zouden verzamelen. Even voelde ik mij onwennig, allemaal nieuwe mensen die ik nog nooit gezien had. Het fijne was dat er niemand ook maar het gevoel gaf dat ik een vreemde eend was. Ik hoorde erbij, was één van de aanwezige bloggers. Dat gevoel voelde enorm goed. Een warm bad. Dank jullie wel dames.
Bedrijven
Een hele dag lang liepen we in een strak programma langs allerlei bedrijven die gevraagd hadden langs te komen. Overal een stapel folders of een leuk presentje, testproducten of aanbiedingen om een keer samen te werken. Dat er een man meeliep werd gewaardeerd, het stond zelfs op een speciaal handgeschreven kaartje van Bulbby. Tijdens het welkomstwoord van Scoupy werd het ook al gezegd, en deleukstedingetjes.nl had haar presentje voor mij aangepast. Geen armbandje, maar een sleutelhanger. Gewoon even nagedacht dat een man vast geen vrouwelijk armbandje zou dragen. In de social media is er ook iets gebeurd, iets nieuws. De bedrijven en organisaties waar we langs geweest zijn, hebben hun hashtags aangepast. Misschien wel voor het eerst gebruikten ze de termen papabloggers, dadbloggers. Hoe tof is dat! Ik wordt er een beetje trots van. Een mooi moment was bij Organix/Goodies. Tijdens een gesprekje daar in een vrij uurtje, hoorde ik een mannenstem vanachter de toonbank ineens zeggen: “Ben jij niet van Papa’s wereld?” Ik werd herkend! Door een man nog wel! Via de tijdlijn van een kennis had hij me wel eens voorbij zien komen. Door zijn opmerking ontdekte ik dat Papa’s wereld misschien toch iets bekender is dan ik zelf door heb.
Dank jullie
Gisteren was voor mij een mijlpaal. Een moment waarop ik helemaal het gevoel had geaccepteerd te worden. Niet een vreemde eend te zijn in de wereld van het schrijven over kinderen en opvoeding. Niet die ene rare papa tussen alle schrijvende mama’s. Gisteren voelde ik mij Maarten, blogger. Dank jullie wel allemaal om mij dit gevoel te geven. En speciaal Linda en Miriam voor de organisatie van een geweldige dag.
* De foto bij dit artikel is afkomstig van Scoupy
Wat heb je dat toch goed geschreven Maarten! En ik vond het echt tof dat je je tussen de kakelende vrouwen durfde te wagen maar je deed zeker niet onder voor ons. Volgend jaar weer?
Inderdaad, ik kan ook aardig goed kletsen. Maar dan moet ik me wel op mijn gemak voelen. Volgend jaar graag weer. We zien elkaar vast op Bloggers by Nature.
fijn dat je een leuke dag hebt gehad!